Met indrukwekkende bedrijfsresultaten, robuuste economische vooruitzichten, beperkte opwaartse druk op de lange termijnrente en redelijke risicobuffers leek de Amerikaanse beurs tot voor kort op een rustig najaar af te stevenen, nagenietend van het imponerende recordniveau dat recent werd bereikt. Maar de financiële markten kreunen momenteel onder de bominslagen van de politieke karikaturen die de Amerikaanse president afvuurt op zijn eigen Centrale Bank en zijn belangrijkste handelspartners. De motivatie hiertoe laat zich gemakkelijk raden, met de belangrijke mid term verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Afgevaardigden in het onmiddellijke verschiet. Verlies van één van beide Kamers kan de president de steun kosten van zijn eigen partij en maakt zelfs de kans op een effectieve impeachment realistisch. Het behoud van de meerderheid zal anderzijds zijn visie alleen maar bevestigen. Met een dergelijke overwinning op zak, kan dit tegelijk ook een tempering van zijn radicale standpunten inleiden en de weg effenen naar verdere belastingverlagingen. Voor de Trump administratie zijn intussen zowat alle middelen goed om deze (belangrijke) verkiezingsuitslag in een voor hen gunstige zin te beïnvloeden, ook al betekent dit dat de aandelenmarkten (tijdelijk) tot wanhoop worden gedreven. Uiteindelijk is dat volgens hen alleen maar de schuld van de Centrale Bank die onnodig haar beleidsrente optrekt om hiermee de presidentiële plannen en de verdere economische vooruitgang te dwarsbomen. De striemende commentaren aan het adres van de Fed wekken op hun beurt een averechtse reactie uit, waarbij de voorzitter van de Amerikaanse Centrale Bank zich op zijn beurt overdreven scherp uitspreekt over het toekomstige pad van de korte termijnrente. De visie van Powell (en enkele andere Fed-gouverneurs) dat de beleidstarieven nog drie verhogingen met 25 basispunten moeten ondergaan, zorgt enerzijds voor schokgolven op de financiële markten maar beschikt anderzijds binnen de Amerikaanse Centrale bank (nog) niet over een meerderheid. Waarom is dat zo belangrijk? Lees meer…

Uit onverdachte en betrouwbare bron hebben we recentelijk vernomen dat er in het middelbaar onderwijs nog weinig aandacht wordt geschonken aan de studie van het Middelnederlands. Om ook de jonge lezertjes de kans te geven om de titel te vervolledigen, geven we daarom het volledige middeleeuwse gezegde dat was gebaseerd op de destijds meest populaire sport: Wie de bal kaatst, moet hem terug verwachten. De Amerikaanse president ligt echter niet wakker van potentiële tegenmaatregelen uit China of Europa op de door hem eenzijdig opgelegde verhoging van de invoertaksen. De tegenreactie die we tot nu toe hebben moeten optekenen vanuit het Oude Continent zijn dan ook niet van aard om de Trump administratie te verontrusten. De Europese heffingen op een aantal Amerikaanse producten zijn chirurgisch gericht op die lidstaten van de VS die de meeste stemmen bijdragen aan de Republikeinse partij, om daar precies de gevolgen van de handelspolitiek het hardst te laten voelen. Dat is een nogal doorzichtig manoeuvre dat zich maar al te gemakkelijk zal laten kapen door Amerikaanse hardliners en het vijandsbeeld dat Europa aangemeten heeft gekregen alleen nog zal verscherpen. Met de verkiezingen van midden november met stip op één op de Amerikaanse politieke agenda, vormt de Europese reactie dan ook niet minder dan een regelrecht geschenk. Lees meer…

Een eenmalige opflakkering in de indicator van de gerealiseerde inflatie van de eurozone volstond voor de ECB om er op te wijzen dat eerstdaags de toekomst van het “quantitative easing” programma zal worden besproken, met als zeer waarschijnlijke uitkomst dat de (massale) aankopen geleidelijk zullen worden afgebouwd vanaf september om ergens tegen het einde van het jaar (of begin volgend jaar) finaal te worden stopgezet. De doelstelling van 2% inflatie is immers in het vizier. Eventjes maar, want de veel minder erratische indicatoren over de verwachte inflatie wijken nog sterk af van de ambitie van de ECB. Maar dat doet er even niet toe, de ECB weet vanzelfsprekend wel beter. De ECB heeft een zeer precieze bedoeling met deze communicatie en wenst de financiële markten voor te bereiden op de effectieve afkondiging van de beëindiging van haar (moedige, excellent uitgevoerde en grondig gemotiveerde) aankoopbeleid op de secundaire obligatiemarkten. De onmiddellijke reactie van (oppervlakkige) waarnemers en louter speculatief georiënteerde obligatiehandelaars laat zich immers gemakkelijk vertalen in een initieel scherpe opsprong van de lange termijnrente in de eurozone en vanzelfsprekend in een pijnlijke daling in de obligatiekoersen. Maar na een korte periode neemt een meer mature reactie de overmacht. Zo is de financiële markt voorbereid op het komende nieuws over de stopzetting van het aankoopprogramma en krijgt ze de tijd om zich aan te passen aan het nieuwe beleid. De initiële schrikreactie vormt de weloverwogen kostprijs voor het wegwerken van de onzekerheid over de toekomst van het aankoopprogramma. You gotta to be cruel to be kind. Lees meer…

In zijn 200ste geboortejaar had Karl Marx zich de wereld wellicht anders voorgesteld. Maar in het algemeen hadden we toch al niet veel sympathie voor deze nochtans stevig gedocumenteerde filosoof. Niet zozeer omwille van de inhoud van zijn traktaten – die veelal belangrijke economische lessen bevatten – maar omdat de conclusies zich door hun eenzijdigheid te gemakkelijk laten misbruiken. Maar met deze titel had de stevig gebaarde en immer krap behuisde denker zeker niet kunnen leven zodat wij uit eerbetoon voor het feit dat hij de verdienste had om een nieuwe (storm)wind te laten waaien door de stoffige kamers van het toenmalig gangbare maatschappelijk denken, dan ook bereid zijn als volgt wat bij te sturen: de financiële markten zijn (erg) tevreden met minder loongroei. De werkgelegenheidsstatistieken die het Amerikaanse ministerie van Arbeid recentelijk week publiceerde, bevatten weliswaar een dubbele boodschap. De loonmassa steeg enerzijds slechts met 2,6 %, wat de belangrijkste inflatiecomponent ruim beneden zijn alarmpeil (van 3,1 %) houdt en een zucht van verlichting over de financiële markten blies. Lees meer…

Niet de eerste keer dat u dit hoort, natuurlijk. Laat ons beginnen met het slechte nieuws. Dat is de snelste manier om er komaf mee te maken. De lange termijnrente is gestegen maar deze opsprong beperkt zich tot de VS, waar de inflatie-indicatoren duidelijk een oplopend pad zijn ingeslagen. Maar deze beweging blijft bescheiden en vindt weinig navolging in de eurozone waar de lange termijnrente slechts met enkele basispunten is toegenomen. Hierdoor stijgt het onderlinge renteverschil naar een ongezien hoogtepunt, wat ongetwijfeld de verhoopte versteviging van de US dollar wisselkoers in de hand zal werken. De tweede slechte nieuwstijding komt uit de eurozone waar de economische groei duidelijk aan momentum verliest. U wist dit al een tijdje maar nu ook de ECB de terugval in de indicatoren heeft opgemerkt, zal zich dit nadrukkelijk in het monetaire beleid vertalen. Het is op dit moment niet duidelijk of de economie op het oude continent tijdelijk even naar adem hapt na een indrukwekkende groeispurt die in 2014 werd ingezet, of dat eerder een scenario moet worden gevreesd waarbij de economische prestatie van de eurozone terug naar de mediocriteit van weleer neigt om te slaan. Lees meer…

De gestegen kansen op een escalatie van een internationaal handelsconflict laten de financiële markten niet onberoerd en zijn mee verantwoordelijk voor de terugval van de wereldbeurzen tijdens de laatste dagen. Vooral de verrassende maatregelen tegen de ongebreidelde Chinese import in de VS die op 22 maart werden afgekondigd, vertaalden zich in een scherpe neerwaartse aanpassing van de aandelenkoersen. De financiële markten zijn immers doordrongen van de idee dat de wereldhandel enkel baat heeft bij het steeds verder terugdringen van handels belemmerende maatregelen, zodat iedere protectionistische reflex een bedreiging vormt voor de vooruitgang van de economische groei, de globale werkgelegenheid en de ondernemingswinsten. Een concrete resultante van de escalatie van het (gemakzuchtige) gebruik van invoertaksen is inflatie op het thuisfront vermits de consument nu niet meer het goedkoopste product en het best beschikbare kwaliteitsniveau krijgt aangeboden. Dat de Amerikaanse president nu zijn gifpijlen vooral richt op China heeft daarenboven niet noodzakelijk het door hem gewenste effect want dit zal in eerste fase andere concurrenten op de internationale markten de kans geven de Amerikaanse markt te benaderen, terwijl de kostprijs van deze politieke acties door de Amerikaanse consument zal worden betaald. Lees meer…

Na de publicatie op 9 maart van de Amerikaanse werkgelegenheidscijfers -en meer bepaald van de deelindicator die de evolutie van de looncomponent weergeeft, weergalmde een veralgemeende, diepe zucht van opluchting over de financiële markten. We wisten wel dat het vorige, verrassend sterk opgeveerde cijfer van 2 februari vertekend was door de extreme klimatologische omstandigheden aan de Oostkust en dat de anemische productiviteitsgroei geen acceleratie van de lonen kon toelaten, maar we zochten toch wat houvast in de nieuwe statistieken omdat het zenuwachtige heen-en-weergedoe tijdens de vorige maand ons gemoed diep had aangetast. De salarisgroei viel echter netjes terug op een trendlijn die al lang geleden was uitgetekend en waarmee de beurzen genoegen hadden genomen. Lees meer…

Wat al lang tot het algemene kennisniveau van ieder schaap behoort, blijkt nog steeds niet te zijn doorgedrongen tot dat andere kuddedier, de belegger. Immer schichtig, wantrouwig en geneigd tot het zoeken van inspiratie bij simplistische bronnen, laat hij (of zij) zich gemakkelijk verleiden tot erratische sprongen bij tijdelijke (zij het heftige) beursschommelingen. Betrokkene zou intussen beter moeten weten: die afgeschoren baard of die paar procenten die verloren gingen in de scheerbeurt op de aandelenbeurzen, groeien er wel terug aan, soms nog sneller dan verwacht. Dat betekent echter niet dat we het vergeten zijn om de nodige conclusies te trekken uit de recente capriolen. De wereldwijde snoekduik van aandelen was immers niet zomaar een “Schwalbe” maar signaleerde een wijziging in het investeringsklimaat. Niets vreesaanjagend, daar niet van, maar het vormt wel de indicatie dat we naar een klassieke fase van hoogconjunctuur zijn geëvolueerd waar inflatie terug zijn traditionele rol als volksvijand nummer één heeft opgeëist en niet langer meer bovenaan op de bucket list staat van de centrale bankiers. Lees meer…

Op pijnlijke wijze geconfronteerd met het besef dat ook deze keer geen enkele van onze goede voornemens de toets met de realiteit langer dan vijftien dagen wist te doorstaan, hebben we de meest uitzichtloze dag van het jaar met enige moeite moeten doorspartelen. Hopelijk is het u beter vergaan maar het gebrek aan zonneschijn weegt weliswaar zwaar op ons gemoed maar wordt gelukkig gecompenseerd door de goede economische vooruitzichten die doorsijpelen en zich vertalen in wereldwijde topprestaties op de aandelenbeurzen. Dit terwijl we weten dat we ons nog geruime tijd kunnen opwarmen aan een terugblik over het voorbije jaar –indien dit nodig zou blijken wanneer dan toch eens een onvermijdelijke tegenvaller onze weg zal kruisen. In 2017 konden we merendeels de juiste accenten leggen in de beleggingsportefeuilles, met nadrukkelijke overwegingen in aandelen door specifieke geografische keuzes als Duitsland en India en gedurfde sectorale keuzes zoals technologie in het algemeen en robotica, (water- en) milieutechnologie en de veiligheidssector in het bijzonder. De buiteling van de greenback levert ook ons kopzorgen. Aan het scenario dat een jaar geleden erg populair was, waarbij men uitging van een versteviging van de Amerikaanse wisselkoers omwille van de protectionistische koers van de nieuwgekozen president, hebben we nooit enige geloofwaardigheid geschonken. Tussen het “zeggen” van de president en het “doen” door een regering of het “toelaten” van een parlement, gaapt er in dit geval immers een diepe kloof. Lees meer…

Wacht nog even vooraleer u – en dit niet geheel onverwacht – uw wijsvinger naar het voorhoofd brengt om het ons met een tikkende beweging duidelijk te maken dat u wel wat anders geleerd hebt over het verband tussen de prijs, de vraag en het aanbod. Dergelijke fundamentele waarheden worden niet ongestraft op de helling gezet! Maar uw docent economie heeft u niet het hele verhaal verteld (of u maakte misschien net op dat moment toevallig gebruik van het ruime aanbod van de lokale horecazaken). Bepaalde producten bevatten immers een demonstratie-effect zoals James Duesenberry medio vorige eeuw al kon waarnemen. Het aanbiedende bedrijf komt hierdoor in een zeer benijdenswaardige positie te staan, hetgeen echter enkel gereserveerd is voor breed herkenbare, luxeproducten met beperkte transparantie voor de consument. Hoe hoger de prijs wordt gedreven, hoe meer de vraag stijgt want tegelijk met de hogere prijs neemt ook de aantrekkingskracht toe (tot ergens een maximaal punt wordt bereikt, natuurlijk). Lees meer…