Michel Klompmaker
De meest afschuwelijke vergelijking werd recentelijk gemaakt door de president van Turkije, Recp Tayyip Erdogan, die het nodig vond om de Israëlische premier Benjamin Netanyahu te vergelijken met Adolf Hitler. Buitengewoon cynisch, maar wel kenmerkend voor de huidige leider van Turkije, die duidelijk laat merken dat hij een groot gebrek aan historische kennis heeft. Dezelfde Erdogan laat kritische journalisten uit zijn eigen land opsluiten en heeft er veel moeite mee dat er Koerden in Turkije leven. Erdogan blinkt bepaald niet uit als het gaat om zijn economische kennis. Het gevaarlijke, oude politieke patroon komt weer boven tafel. Er wordt een buitenlandse vijand gecreëerd, die van alles de schuld krijgt om de eigen binnenlandse onvrede en problemen te kunnen afschuiven en verdoezelen.
Maar eerst even nagaan over wie we het precies hebben, Recep Tayyip Erdogan, de man die wellicht ziek was op school toen de basislessen over economie werden gegeven. Zijn oliedomme redenering dat juist een renteverlaging de inflatie doet dalen spreekt boekdelen, met als gevolg een inflatie van meer dan zestig procent. De man die de centrale bankier(s) in Turkije terzijde schuift en zijn catastrofale inzichten doordrukt. De man die zich ook actief bemoeid met de rechterlijk macht, met alle gevolgen van dien. Zo vond hij het nodig om een nieuw paleis te laten bouwen in de buurt van Ankara binnen een beschermd gebied waarop niet gebouwd mag worden. Maar de wet geldt niet voor Erdogan, want het persoonlijke paleis werd gebouwd, met meer dan duizend kamers in het hoofdgebouw, maar liefst 50 keer zo groot als het Witte Huis in Washington D.C. Op 4 maart 2013 gaf een bestuurlijke rechtbank in Ankara het bevel om de bouw van het paleis op te schorten, maar Erdogan gaf aan dat hij de uitspraak zou negeren, ondanks de bevestiging door de Raad van State op 13 maart 2023. Later, op 26 mei 2015 oordeelde de hoogste bestuursrechter dat de bouwvergunning voor het complex niet rechtsgeldig is.
Wellicht even nuttig voor president Erdogan om kennis te nemen van een aantal feiten, voordat hij zich verlaagt tot het maken van zijn onvergelijkbare vergelijking om vervolgens met zichtbaar genoegen het applaus van zijn toehoorders in ontvangst te nemen. Nergens wordt er stilgestaan bij de volgende feiten, die voor het goede begrip even in de tijdlijn geplaatst worden vanaf 1947, het jaar dat de Verenigde Naties het verdelingsplan goedkeurde, met andere woorden een Joodse staat en een Palestijnse staat vredig naast elkaar. De Joodse leiders gingen aan de slag en zo werd conform het verdelingsplan op 14 mei 1948 de Joodse staat Israël opgericht. Eindelijk een Joods tehuis na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de honderden jaren daarvoor van onderdrukkingen en pogroms.
Wat gebeurde er een dag erna, op 15 mei 1948? De Palestijnse leiders gaan samen met hun Arabische broedervolkeren aan de slag om ook een eigen staat op te richten? Sorry, u heeft het mis. Eén dag na het uitroepen van de staat Israël vallen de legers van de vier buurlanden Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte de jonge staat binnen en verklaren de oorlog, met als gevolg de onafhankelijkheidsoorlog. Aan het einde van deze oorlog neemt Jordanië het voorziene grondgebied van de Palestijnse staat in beslag. Even terzijde, Gaza behoorde toen gewoon bij Egypte.
We slaan de Suez crisis in 1956 even over en belanden in mei 1967. De voormalige overzeese buurman van Erdogan. president Nasser van Egypte roept alle Arabieren op om de Joden de zee in te drijven en de staat Israël te vernietigen. Nasser trekt al vast met zijn leger de Sinaï woestijn in en laat de zeeweg naar de Israëlische havenstad Eilat blokkeren. In het grensgebied tussen Egypte en Israël zijn echter VN-vredestroepen gelegerd. Nasser weet daar wel raad mee en dreigt de VN-troepen mee de zee in te drijven, waarna de secretaris-generaal van de VN , Oe Thant, besluit on alle troepen weg te halen. De zesdaagse oorlog is het gevolg.
We slaan de Yom Kippoer oorlog even over en belanden in 2023, waar honderdduizenden Israëli’s de straat op zijn gegaan om wekelijks te protesteren tegen het beleid van Benjamin Netanyahu. Tot 7 oktober jongstleden, de dag dat Hamas toesloeg met de grootste naoorlogse slachting op het Joodse volk. Hamas, de door Iran aangestuurde organisatie met maar één doel. Illegaal aan de macht gekomen in Gaza na een gewapend conflict met de Palestijnse Autoriteit, druk bezig met het aanleggen van ondergrondse tunnels en infrastructuur en met het merendeel van de mannelijke bevolking werkloos, totaal niet geïnteresseerd in het welzijn van de Gazanen. Aangestuurd door Iran, het land dat vrouwen systematisch onderdrukt, met als gevolg dat er inmiddels meer dan 8 miljoen Iraniërs het land ontvlucht zijn. Het land dat Israëlische vlaggen aanbrengt op tegels in de stadsparken, opdat men die kan vertrappen…
Maar Erdogan kan gerust zijn, want als de oorlog met Hamas beëindigd is, dan zal de Israëlische bevolking op democratische wijze afscheid nemen van Netanyahu, omdat de inlichtingendiensten in aanloop naar 7 oktober ernstig gefaald hebben. Ondertussen zijn beide spreuken van respectievelijk Socrates en Erasmus misschien wel van toepassing op deze Turkse president, te weten ”Onwetendheid is de bron van alle kwaad.” en “Onwetendheid is de moeder der hoogmoed.”
Jan Hooghenboom Reageren
Ik heb wat moeite met meningen over internationale geopolitiek. toegegeven Erdogan is niet welkom op mijn verjaardag maar een groot deel van de inwoners staat wel achter hem. zij zien wel voordelen in deze man. Of dit terecht is, zal maar de vraag zijn, maar dat antwoord hoeven en mogen wij niet geven. Daarnaast gezien de laatste verkiezingsuitslag heeft ook Nederland ook een klein pakje boter op zijn hoofd gelegd. Democratie is de best denkbare bestuursvorm maar heeft wel wat uitdagingen als het om mensen en meningsvorming gaat.
Zolang Erdogan wat te verliezen heeft(Europese samenwerking) zal hij zich, ook al brult hij van niet, zich aan de regels van deze samenwerking moeten houden. Afscheid nemen van dit drukmiddel zal de Turkse bevolking geen goed doen. Beter is het dus om de Turkse bevolking ervan te overtuigen dat samenwerking met een verenigd Europa een beter alternatief is dan strijd.